Στη Φαύστα,, τερατώδεις συμπτώσεις και αλλόκοτα γεγονότα συμβαίνουν. Ο συγγραφέας σατιρίζοντας ακόμη και τα δραματικά είδη χαρακτηρίζει το έργο ' ιλαροτραγωδία''.

   Η Ρίτσα, ετών τεσσάρων και παιδί αστών του 1860, κολυμπώντας κοντά στον πατέρα της, εξαφανίζεται στα βάθη της θάλασσας από αβλεψία του πατέρα της, που, ως ερασιτέχνης, ψαρεύει απορροφημένος στο έργο του. Μετά από καιρό το Ριτσάκι ανευρίσκεται ζωντανό στην κοιλιά ενός κήτους που έπιασε ο πατέρας με το αγκίστρι του. Μυρίζει, όμως, τόσο έντονα ψαρίλα, που κατασπαράσσεται από τις γάτες του σπιτιού μέσα στην κουζίνα. Οι παραλογισμοί του μύθου και των προσώπων του έργου είναι αμέτρητοι. Δεν μένει τίποτε όρθιο.: Οι φυσικοί νόμοι ακυρώνονται, τα ένστικτα και τα ορμέμφυτα απουσιάζουν πανηγυρικά,, τα σοβαρά γεγονότα χάνουν τη βαρύτητά τους, ενώ χίλιες-δυο ασήμαντες κοινωνικές στιγμές επενδύονται με την παράλογη σοβαρότητα που δείχνουν τα νήπια, όταν υποδύονται, στα παιγνίδια τους, '' μεγαλίστικους ''ρόλους που δεν καταλαβαίνουν. Εδώ, δεν υπάρχει '' ιερό και όσιο '', και η μηχανική συμμόρφωση προς τους κοινωνικούς κώδικες φέρνει στην επιφάνεια μια ψυχική αγκύλωση και μια πνευματική στρεβλότητα, χρόνια και καθολική, του μέσου Έλληνα, του μέσου ανθρωπάκου, που ο συγγραφέας δείχνει παρ’ όλα αυτά να τον αγαπάει.