«Η Κυρά της Θάλασσας» ανήκει στον ιδιαίτερο εκείνο κύκλο των έργων του Ίψεν με το ρεαλιστικό περίγραμμα και την ποιητική συμβολική εσώτερη σύλληψη. Η φυγή, η αναζήτηση της αλλαγής η επίγνωση του ανέλπιδου αγώνα μας οδηγούν να τοποθετήσουμε την πιθανή υποψία ευτυχίας κάπου βαθιά μέσα μας. Μετά την δραματική πορεία μας, βλέπουμε το μάταιο της αναζήτησης και η τραγική πίκρα μας κυριεύει. Στην « Κυρά της θάλασσας», η πιθανή υποψία ευτυχίας τοποθετείται σ’ αυτό που ο Ίψεν ονομάζει «θάλασσα», με ένυλη προβολή της τον «Ξένο» . Όταν όμως η Ελλίντα ολοκληρώσει την πορεία αναζήτησης, θα συμβιβαστεί μένοντας με τον Βάγκελ, επειδή ακριβώς ξανασυνάντησε τον «Ξένο» και είδε πως δεν ήταν η λύτρωση εκεί. Νοιώθουμε καλά που η Ελλίντα μένει με τον Βάγκελ επειδή ανακάλυψε πως ούτε στην «θάλασσα» υπάρχει η σωτηρία. Κι αυτός είναι ο λόγος που μ’ όλο το «ευχάριστο τέλος» νοιώθουμε μια πίκρα να μας κυριεύει. Και είναι αυτή η πίκρα, γιατί ο άνθρωπος συμβιβάστηκε και παραιτήθηκε πια από τη χίμαιρα της φυγής. Με θερμούς ανθρώπινους τόνους πλέκεται η «Κυρά της θάλασσας» ένα έργο με μια εντελώς ιδιότυπη μαγεία, με διάχυτη υψηλή ποίηση και με την αίσθηση πως κάθε πρόσωπο που ξεπροβάλλει φέρνει μαζί του και κάποιο μυστικό άρρητο μήνυμα.