Η ιστορία ζωολογικού κήπου που εμείς αδόκιμα θα του προσθέταμε και τον υπότιτλο ΄η μπαλάντα της απόγνωσης΄ θεωρείται ένα από τα σκληρότερα κείμενα της σύγχρονης θεατρικής δραματουργίας.

‘η κόλαση είναι οι άλλοι’ έβγαλε το συμπέρασμα ο Ζαν Πολ Σαρτρ και ο Άλμπι νομίζουμε ότι ευχαρίστως θα συναινούσε, αφού και στο δικό του έργο το ίδιο συμπέρασμα αποκαλύπτει.

Δύο χαρακτήρες. Ο φιλήσυχος και βολεμένος οικογενειάρχης Πήτερ. Ο ανήσυχος, επιθετικός και περιθωριακός Τζέρι. Τι άραγε φέρνει αντιμέτωπους τους δυο αυτούς άντρες, ποιο στοιχείο πυροδοτεί την μεταξύ τους ένταση και για να πάμε σε πιο βαθιά νερά. Πώς ακριβώς καθρεφτίζεται ο ένας στην ψυχή του άλλου; Υπάρχουν στοιχεία όμοια;

Αόρατα νήματα που να συνδέουν τους τόσο φαινομενικά ανόμοιους αυτούς ανθρώπους;

Μήπως τελικά και οι δύο είναι ισότιμα θύματα μιας ισοπεδωτικής κοινωνίας θύματα της τραγικότητας που ενίοτε απροσδόκητα αποκαλύπτεται, έτσι απλά, φυσικά μέσα από την καθημερινότητα;

Η εύθραυστη σχεδόν διάτρητη ασφάλεια της μικροαστικής ζωής, γίνεται σκόνη από την επιθετικότητα και την απόγνωση του διψασμένου για επικοινωνία, μοναχικού ατόμου.

Ο Τζέρι επιτίθεται και ο Πήτερ αμύνεται. Σταδιακά όμως μεταβάλλεται και ο ίδιος σε επιθετικό ζώο, για να διαφυλάξει τα κεκτημένα αγαθά της καθημερινής του   ζωής. Μοιάζει σαν να είναι ο ένας ή φυσική προέκταση του άλλου. Το ίδιο νόμισμα σε δυο διαφορετικές εκδοχές, της αλλοτριωμένης; Και αλλοτριωτικής καθημερινής πραγματικότητας. Η τάξη και η ασφάλεια, ο εφησυχασμός και η αδράνεια. Παράλληλα ο πυρετός της ύπαρξης η απελπισμένη μοναχικότητα, ο θυμός και η διαρκής ανάγκη για επικοινωνία, για συνεύρεση. Όμως «η κόλαση είναι οι άλλοι» και η ανάγκη για επιβεβαίωση ή για διάψευση πνευματική, σωματική και ψυχική περνάει πάντα μέσα από τον άλλον. Και τούτο το πέρασμα αποκτά τραγικές διαστάσεις αφού διαπερνά την όμορφη, ειδυλλιακή και λουσμένη από το μεσημεριάτικο ήλιο, ατμόσφαιρα του πάρκου για να ρίξει ένα φευγαλέο φως σε κάποιες από τις πιο σκοτεινές πτυχές της ύπαρξης.