Ο Νικολό Μακιαβέλλι καταπιάστηκε στα 1513 μ. Χ. με τη συγγραφή της θεατρική κωμωδίας «Μανδραγόρας» ίσως για δύο λόγους. Από τη μια μεριά για να μετρήσει τις δυνατότητές του στη θεατρική τέχνη με απώτερο σκοπό την ενασχόλησή του και σε αυτό το λογοτεχνικό είδος. Από την άλλη για να περάσει και σε ένα πλατύτερο κοινό τις απόψεις του για την πολιτική και κοινωνική ζωή της εποχής. Η εξέλιξη όμως της συγγραφικής δραστηριότητάς του έδειξε ότι ο συγγραφέας δεν ασχολήθηκε καθόλου με αυτό το είδος. Ίσως γιατί δεν ικανοποιήθηκε από το αποτέλεσμα, ίσως επειδή δεν ήταν αυτός ο λόγος, οπότε πρέπει να ερμηνεύσουμε τη δεύτερη αιτία. Διαβάζοντας το «Μανδραγόρα» και έχοντας υπόψη τον «Ηγεμόνα» διακρίνουμε ξεκάθαρα την πολιτική αλληγορία στο πρώτο έργο. Ο άρχοντας, λέει ο Μακιαβέλλι στο έργο του «Ηγεμών», πρέπει να έχει την απόλυτη εξουσία και να την ασκεί σύμφωνα με τις ανάγκες του κράτους και τη δική του θέληση. Ένας ηγεμόνας όμως χρειάζεται και το σύμβουλό του, το «μυαλό», για την επιδίωξη οποιουδήποτε στόχου. Στο «Μανδραγόρα» μπορούμε να διακρίνουμε στο πρόσωπο του Καλλίμαχου του ηγεμόνα και στο πρόσωπο του Λιγούριου το συμβουλάτορά του. Όπως ένας άρχοντας χωρίς το σύμβουλό του δεν μπορεί να τα κατορθώσει όλα, έτσι και στο «Μανδραγόρα» ο Καλλίμαχος χωρίς το Λιγούριο πολύ δύσκολα θα πετύχαινε το στόχο του.